Lucanus - (M. Annaeus), uit Corduba, 39—65, neef van den wijsgeer Seneca, kwam op jeugdigen leeftijd naar Rome, genoot daar uitstekend onderwijs en trok door zijn aanleg de aandacht van Nero, die hem onder zijn gunstelingen opnam. Spoedig echter wekte zijn dichttalent ’s keizers ijverzucht op, zoodat hij hem verbood zijn gedichten verder in ’t openbaar voor te dragen en als redenaar op te treden. Toen hij aan de samenzwering van Piso tegen Nero had deelgenomen, verried hij na de ontdekking zijn deelgenooten om zichzelven te redden en zelfs zijn moeder Acilia beschuldigde hij ten onrechte van medeplichtigheid. Niettemin ter dood veroordeeld maakte hij zelf een einde aan zijn leven.
Van de vele door hem nagelaten werken in proza en poëzie is slechts tot ons gekomen zijn onvoltooid epos De Bello Civili of Pharsalia in 10 boeken, dat den strijd tusschen Caesar en Pompeius beschrijft en een partij-gedicht der Stoïsche oppositie tegen de monarchie is. Van de vele uitgaven daarvan verdienen vermelding die van prof. C. M. Francken (Leiden 1897) en die van C. E. Haskins met voortreffelijke inleiding van W. E. Heitland (Londen 1887).
