Conrat (Max), rechtshistoricus, geb. 1848 te Breslau, overl. 1911 te Heidelberg. Zijn geslachtsnaam was Cohn, doch bij zijn overgang tot het Christelijk geloof in 1882 veranderde hij dien in Conrat. Tot 1867 bleef hij te Breslau, waar hij zijn studie begon, welke hij vervolgens voortzette te Heidelberg en voltooide te Berlijn, waar hij in 1870 promoveerde op een proefschrift, getiteld: De natura societatum juris Romani, quae vocantur publicae. Daarna vestigde hij zich weder in zijn geboorteplaats en bekleedde aldaar van 1870-1872 de betrekking van referendaris aan het „Staatsgericht”; in 1874 werd hij privaat-docent te Heidelberg; in 1875 hoogleeraar te Zürich.
Van 1878-1907 was hij hoogleeraar in het Romeinsche recht aan de universiteit van Amsterdam. Na zijn aftreden vertoefde hij geruimen tijd in Italië, waar hij oude archieven doorzocht in verband met zijn lievelingsstudie, de geschiedenis van het Romeinsche recht in den aanvang der middeleeuwen. Zijn laatste levensjaren bracht hij te Heidelberg door. Hij schreef: Die Epitome exactis regibus (1884); Geschichte der Quellen und Litteratur des römischen Rechts im früheren Mittelalter (1891); Die Christenverfolgungen im Römischen Reich vom Standpunkte des Juristen (1897); Breviarium Alaricianum, Römisches Recht im Fränkischen Reich in systematischer Darstellung (1903); Entstehung des West-Gothischen Gajus (1905); Der West-Gothische Paulus (1907).
