[<Gr. sullabe, het samengevatte], v./m. (-n), (fonetiek en taalkunde), klankgreep, minder juist: lettergreep: geen —, nog geen woord, totaal niets.
(e) In alle talen bestaat er een maximaal contrast tussen vocalen en consonanten, die in iedere zin op een voor iedere taal verschillende wijze afwisselen. Om de vocalen groeperen zich de consonanten, de klanken zonder vocaaltimbre; dit verschijnsel noemt men wel natuurlijke klankgroepvorming of syllabering. Meestal is het gemakkelijk om van een zin het aantal syllaben, dat in vele talen gelijk is aan het aantal vocalen van de zin, te tellen, maar hun onderlinge afgrenzing geeft meestal moeilijkheden. Fonetici hebben getracht syllaben te definiëren met behulp van een weinig duidelijk begrip sonoriteit. Evenmin geheel bevredigend is de theorie van de Amerikaanse psycholoog R.Stetson (1951), volgens welke een syllabe in wezen een beweging van de →spraakorganen is en niet een kenmerk van de spraak zelf.
LITT. D.Abercrombie, Elements of general phonetics (1967); B.Lindblom, Temporal organization of syllabe production (in: Speech Transmission Laboratory Quarterly Progress and Status Report 2-3, 1968).
