v., concept voor kristallen, waarvan de kristalvorm geheel of nagenoeg geheel gelijk is, wat een min of meer grote chemische verwantschap en mogelijkheid tot vormen van mengkristallen impliceert.
(e) Het isomorfieconcept werd in 1819 door A. Mitscherlich ingevoerd. Twee kristallen zijn isomorf wanneer de hoeken tussen homologe vlakken nagenoeg gelijk zijn. De samenstellende scheikundige elementen zijn dan meestal eveneens homoloog. Bij uitbreiding wordt het begrip ook toegepast op structuren: b.v. de kristalstructuren van keukenzout en kaliumchloride zijn isomorf. Isomorfe substitutie wordt bij structuuranalyse met röntgenstralen gebruikt; daarbij wordt een atoomsoort in een structuur vervangen door andere, meestal zwaardere atomen, zonder dat de structuur hierbij wordt gewij zigd. →anti-isomorfisme.
