[→Lat. inspiratio, inblazing], v. (-s),
1. inademing;
2. (concreet) ingeving: een krijgen, hebben, een inval, een gelukkige gedachte;
3. (abstract) bezieling, inblazing; algemene aanduiding in religies voor de werking van de Geest van God in mensen, en m.n. in de tekst van de bijbelboeken (e).
(e) Men onderscheidt mechanische inspiratie, waarbij de bijbelschrijver passief werktuig is, en organische inspiratie, waarbij zijn hele persoon actief en dus ook tijdgebonden betrokken is. Binnen deze laatste opvatting van inspiratie is ruimte voor het verwerken van de resultaten van de historische en litterair-kritische bijbelwetenschappen. De leer van de inspiratie wordt in toenemende mate niet meer gezien als de meest bruikbare verklaring van het bezielend gezag waarmee de bijbel tot mensen spreken kan. De latere discussie rond de inspiratie van de bijbel maakt deel uit van die rond o.a. →hermeneutiek en →ontmythologisering.
LITT. K.Rahner, Ueber die Schriftinspiration (3e dr. 1962); T.Frederikse e.a., Klare wijn (1967).
