[Eng., harde rand], term in de moderne schilderkunst, vooral gebruikt voor een vorm van geometrisch-abstracte kunst.
(e) Hard-edge is een aanduiding van een na de Tweede Wereldoorlog, eerst in de VS, later ook elders door een aantal schilders toegepaste wijze van schilderen waarbij monochrome kleurvlakken elkaar haarscherp raken. De meestal grote vlakken in pure kleuren, veelal met de verfspuit aangebracht, fungeren als vorm en als expressiemiddel. Hard-edgeschilders zijn o.a. E.→Kelly, A.→Held, Jack Youngerman, B.→Newman. Uit de hard-edge ontstond de →op-art, waarbij de kleurvlakken zo dicht bij elkaar kwamen te staan, dat het geheel voor het oog ging vibreren en er een bedrieglijk effect van ruimte en beweging ontstond.
LITT. Cat. tent. Vormen van de kleur, Stedelijk Museum, Amsterdam (1966/67).
