verpakking die na gebruik naar de fabrikant kan worden teruggebracht om opnieuw als verpakking gebruikt te worden. Retourverpakkingen worden gebruikt als de verpakking relatief duur is t.o.v. het verpakte produkt, b.v. melk- en bierflessen, kratten, vaten.
De producent leent de verpakking dan uit aan de consument, die voor de verpakking statiegeld betaalt. De retourverpakking voor melk, andere dranken en levensmiddelen is in de loop van de jaren zeventig vrijwel geheel verdwenen en vervangen door wegwerpverpakkingen (karton, plastic en dun glas). Hierdoor ontstond een grote stroom afval (bijna een derde van het afval bestaat uit verpakkingsmateriaal), dat slecht of niet afbreekbaar is (plastic, glas). Aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig werd actie gevoerd voor herinvoering van de retourverpakking voor zuivelprodukten (o.a. de actie ‘Pak de fles’ van de Vereniging Milieudefensie, 1981).Het herinvoeren van statiegeldflessen (die overigens voor melk nooit geheel verdwenen zijn) is een omstreden zaak. De voorstanders van herinvoering wijzen er o.a. op dat de statiegeldfles milieuvriendelijker is. Wegwerpverpakkingen betekenen een verspilling aan grondstoffen, energie en ruimte. Ook het hergebruik van glas via glasbakken vraagt veel energie. De tegenstanders, o.a. de bedrijven en de verpakkingsindustrie, wijzen erop dat door herinvoering veel arbeidsplaatsen in de verpakkingsindustrie verloren zullen gaan, terwijl de kosten verbonden aan het ophalen en reinigen van de lege flessen het produkt duurder zullen maken. Ook wijzen zij op het hieraan verbonden energieverbruik en de verontreiniging die het waswater zal veroorzaken.
