massa van slib en bacteriën, die wordt gebruikt bij een aërobe biologische methode van afvalwaterzuivering. De actief-slibmethode is in 1914 door de Engelse chemici Ardern en Lockett ingevoerd.
Bij langdurige beluchting van afvalwater ontstaat een biologisch actieve massa in de vorm van slibvlokken. Laat men de vlokjes bezinken en voegt men aan het bezinksel vers afvalwater toe, dan blijkt de verwerking van de organische stoffen sneller te verlopen. Door de steeds grotere hoeveelheid actief slib blijkt de benodigde contact- en beluchtingstijd te kunnen worden teruggebracht van 2-3 dagen naar enkele uren.Een actief-slibinrichting voor continu bedrijf bestaat uit een beluchtingsbassin waarvan de inhoud van zuurstof wordt voorzien en in beroering gehouden door inblazen of inslaan van lucht (-»-beluchting) zodat de gevormde actief-slibvlokken niet kunnen bezinken. Uit de beluchtingstank vloeit het water/slibmengsel in de nabezinktank, waar het slib zich van het water afscheidt. Het gezuiverde water verlaat als effluent de inrichting, het actief slib verzamelt zich op de bodem van de tank en dikt daar enigszins in tot een dun vloeibaar bezinksel, dat als retourslib naar het beluchtingsbassin wordt teruggepompt.
Ten einde het gehalte aan actief slib in de beluchtingsruimte op peil te kunnen houden (3-4 g droge stof per liter) moet de netto-slibproduktie als spuislib uit het systeem worden afgevoerd. Behalve bij zeer laag belaste actief-slibinrichtingen (→ oxidatiesloot) bestaat dit spuislib voor een groot deel uit door rotting afbreekbaar organische stof, zodat nog een slibverwerking (→ zuiveringsslib) nodig is. Het influent van een actief-slibinrichting bestaat meestal uit afvalwater dat ontdaan is van bezinksel; strikt nodig is dat niet. Actief-slibinrichtingen hebben een hoger energieverbruik dan oxidatiebedden, maar zijn goedkoper in bouw. Een soms optredend probleem is de vorming van licht slib dat zich in de nabezinktank niet of in onvoldoende mate van het water afscheidt.
