elektrische schok, psychiatrische therapie, waarbij een kunstmatige crisis van → epilepsie opgeroepen wordt door een elektrische ontlading door de hersenen te laten gaan. Het ritme waarin de behandelingen plaats vinden, heeft een sterk wisselend karakter; over het algemeen dient men gedurende drie of vier maanden wekelijks twee schokken toe.
Deze behandelwijze, die we aan Cerletti en Bini (Milaan 1938) danken, is effectief bij talrijke → melancholici en soms bij jeugdige → schizofrenen. Maar hoe ze werkt, blijft een raadsel. Men heeft verscheidene min of meer bevredigende hypothesen ontwikkeld: de schok mobiliseert de verdedigingsmechanismen van het organisme: er heeft een reconstructie plaats van het psychische systeem; de elektriciteit werkt in op een regulatiecentrum van gemoedsstemmingen, dat zich onder in de hersenen bevindt. Ondanks haar praktische voordelen ontmoet deze techniek veel weerstand bij psychiaters, omdat de nadelen vaak groter bleken te zijn dan de genezingskansen. Daarom is deze methode de laatste tijd sterk in onbruik geraakt. → Shock.
