weloverwogen daad, waardoor iemand een kind, dat niet door hem of haar verwekt is, overeenkomstig de regels van de wet, als zoon of dochter wenst aan te nemen. Adoptie vindt plaats in de meeste menselijke samenlevingen.
Bij sommige volkeren, zoals op de Murray-eilanden, aan de golf van Torrès, op de Andaman-eilanden of op Borneo, heeft iedereen de mogelijkheid om van slaven of krijgsgevangenen zoveel kinderen te adopteren als hij wil. Het adoptiegedrag ontmoet men zelfs bij dieren; men ziet het wijfje de zorg op zich nemen van vreemde jongen. Tot de meest authentieke gevallen, waarover ook een nauwkeurige documentatie bestaat, behoort dat van de wolfskinderen van Midnapore (→ wilde kinderen). Aan een dergelijk gedrag ligt ongetwijfeld het moederinstinct ten grondslag, maar bij de mens, die zich van een nageslacht wenst te verzekeren, spelen nog andere overwegingen een rol, overwegingen van maatschappelijke, economische en filosofische aard.Ondanks de nodige voorzorgen is adoptie niet altijd een succes. Dit ligt, enerzijds, aan de geadopteerde, anderzijds, aan degene die adopteert. In het eerste geval betreft het niet zozeer niet eerder opgemerkte erfelijke gebreken als wel karakterstoornissen, die meestal het gevolg zijn van een langdurig verblijf in een kindertehuis (→ hospitalisme). Men heeft namelijk kunnen vaststellen dat baby’s die jonger zijn dan éen jaar, wanneer ze geadopteerd worden, een normale, bevredigende groei vertonen, terwijl kinderen die ouder waren dan éen jaar bij de adoptie vaak karakterstoornissen vertonen, waardoor de adoptie mislukt. In het andere geval zijn de adoptie-ouders verantwoordelijk voor de teleurstelling. Dikwijls ontbreekt het hen, vanwege hun leeftijd, aan de nodige soepelheid om zich in te stellen op de minderjarige die zij in hun gezin .opnemen, en om hem te begrijpen.
Soms wensen ze, ook al gebeurt dit niet duidelijk bewust, dat het kind zich spiegelt aan een ideaalbeeld, en tonen ze zich teleurgesteld, wanneer het, overeenkomstig zijn eigen mogelijkheden opgroeit en zijn individualiteit bevestigt. In vele gevallen weten ze niet hoe ze zich moeten opstellen. Ze aarzelen streng op te treden en kunnen het kind zijn werkelijke situatie niet duidelijk maken. Het verdient de voorkeur dit vraagstuk op openhartige en heel natuurlijke wijze aan te roeren, wanneer het kind nog jong is, omstreeks het vierde of vijfde levensjaar. Op die leeftijd kan het inzien dat de liefde van zijn pleegouders hem de zekerheid biedt, die hij nodig heeft. Een jong, evenwichtig en harmonieus gezin heeft alle kans de adoptie van een kind met succes te bekronen. → Baby test, karakterstoornis.
