verlaten kinderen, die door dieren zijn groot gebracht. Men kent een dertigtal gevallen.
Volgens Zingg spreken ze niet en brengen ze geen enkele menselijke klank voort; ze verplaatsen zich op vier voeten, voeden zich als dieren (ze snuffelen aan voedsel alvorens dit op te eten en brengen hun mond er dichtbij) en uiten hun emoties niet zoals andere mensen. De bekendste gevallen zijn die van ‘de wilde van Aveyron’ en van de ‘wolfskinderen’ uit Mitnapore. De eerste, ontdekt in 1799 was een jongen van 10 a 12 jaar oud, die naakt in wilde staat leefde in het woud van Lacaune, op de grens van de Tarn en de Aveyron. Hij werd naar een doofstommen-instituut gebracht, waar dokter Itard tevergeefs 5 jaar lang geprobeerd heeft hem op te voeden. De laatsten, meisjes die men Amala en Kamala noemde, werden in oktober 1920 in Indië ‘gevangen’, ze waren ongeveer 4 en 8 jaar oud en leefden in een hol samen met wolven. Zij spraken geen taal, liepen op vier voeten en huilden als wolven wanneer zij verdrietig waren.
Toevertrouwd aan de zorgen van missionarissen leerden zij - zij het moeilijk lopen en enige woorden spreken. Ze stierven weldra (de jongste een jaar na haar ontdekking, de oudste leefde nog acht jaar) zonder erin geslaagd te zijn zich aan het leven der mensen aan te passen. Het geval der wilde kinderen bewijst de invloed die het→ milieu op de ontwikkeling van het menselijk wezen heeft; het is dit milieu dat de volgroeide functie de juiste prikkels geeft, zonder welke deze functie onontwikkeld blijft of verzwakt; het completeert de organische basisstructuren en bepaalt de specifieke kenmerken van het individu.→ Gevoelige periode, Taal.
