Als geïncarneerde geest kan de mens zowel in het zinnelijke als in het geestelijke vreugde vinden. Ook waar zij het zinnelijke tot voorwerp heeft, kan zij een menselijke waarde vertegenwoordigen in zover zij het goede menselijke leven dient als begeleiding van de goede daad of als moment van ontspanning.
De vreugde speelt een belangrijke en onmisbare rol in het menselijk leven. Zij verhoogt de levenskracht, arbeidslust en weerstand.
Waar zij ontbreekt, verkommert het leven. Dit is ook waar voor de Christen, die de bijzondere zin kent van de beproeving en het lijden . DeH.
Schrift waarschuwt tegen droefheid (Eccli. 30 : 21-24; Spr. 17 : 22). Wel dringt zij aan op onthechting aan de aardse vreugde, die het eigenlijke niet is (1 Kor. 7 : 30) en wijst zij op de kortstondigheid van de vreugde der zonde (Hebr. 11 : 21), waarvan men afstand moet doen om zich te bekeren (Jac. 4:9).
Maar vooral door het gehele Nieuwe Testament klinkt een voortdurende aansporing tot een Christelijke vreugde. „Weest altijd blijde” en „Verheugt u in de Heer”, herhaalt St. Paulus telkens opnieuw (1 Thess. 5 : 16).
Het is een „vreugde in het geloof” (Phil. 1 : 25) die haar grond vindt in Christus en zijn Evangelie (Luc. 2 : 10; i Jo. i : 4; 2 Jo. 12). Vooral de hoop die Christus brengt, vervult de Christen van een vreugde die bestand is tegen alle leed en zorg van dit leven (Rom. 12 : 12; 15 : 13; Phil. 4 : 4; Matth. 5 : 12).
Hierdoor wordt zelfs het lijden een bron van vreugde, omdat het geloof de ogen opent voor de -waarde ervan (Hand. 5 : 41; 13 : 52; 2 Kor. 7 : 4; Hebr. 10 : 34; i Petr. 4 : 12-13). Óe diepste christelijke vreugde is die welke de liefde tot God vergezelt (Jo. 15 : 11).
Zij is een vrucht van de H.
Geest (Gal. 5 : 22; vgl. i Thess. 1: 6; Rom. 14: 17; Hand. 13 : 52). Ook de gelukzaligheid die de Christen verwacht, is hem voorgesteld als een vreugde, „de eeuwige vreugde”.
A. v. R.
