is in de gebruikelijke trapsgewijze volgorde de tweede van de sacramentele wijdingen (diaken-, priester-, bisschopswijding), waardoor aan de candidaten de macht wordt verleend om, ter assistentie en in opdracht van de bisschop, de priesterlijke functies uit te oefenen. De kern van de priesterwijding bestaat uit de handoplegging en het daarop volgende wijdingsgebed door de bisschop.
Onder invloed van de Gallicaanse liturgie werd de wijdingsrites uitgebreid met de overreiking van kelk, pateen en hostiebrood en met de zalving der handen. Gedurende de Middeleeuwen werden nog andere ceremoniën toegevoegd.
Volgens de Apostolische Constitutie „Sacramentum ordinis” van 30 Nov. 1947 moet voor de drie sacramentele wijdingen slechts de handoplegging en het begeleidende of daarop volgende gebed als wezenlijk worden beschouwd (zie Priesterschap). c. A. B.
