is de naam voor de leeftijdsphase boven 60—65 jaar. In de leeftijdscurve, zoals die in deze tijd te constateren valt, is de ouderdom veel belangrijker geworden dan vroeger het geval was.
Door de vorderingen in de geneeskunde, de betere sociale voorzieningen en de minder harde arbeid wordt thans een veel groter percentage van de mensen ouder dan 65 jaar. In 1953 was ca. 8% van de Nederlandse bevolking 65 jaar of ouder.
Dit brengt grote sociale en medische problemen met zich mee. De algemene regel, dat men met 65 jaar niet alleen gerechtigd, maar ook verplicht is met pensioen te gaan, maakt dat velen, die op die leeftijd nog vitaal zijn, gedoemd worden een weinig actief leven te leiden.
Hun plaats in de maatschappij wordt door anderen ingenomen en zelf hebben zij vaak niet geleerd hun leven vulling te geven. Daarnaast komt vaak de last van het eenzaam achtergebleven zijn.
Een van de meest voorkomende ziektebeelden is dan ook op deze leeftijd de depressie ten gevolge van de beleving van de eenzaamheid en ledigheid. De sociale en medische verzorging derhalve van de ouden van dagen zal ook in Nederland steeds meer de aandacht moeten vragen (zie Bejaardenzorg).Gedreven door deze moderne omstandigheden gaat ook de theologie zich meer bezinnen op het probleem van de ouderdom. Zij laat ons zien met hoeveel eerbied de Bijbel over de ouderdom spreekt, welke geestelijke gevaren de oude dag met zich kan meebrengen — bijv. drankzucht om het alleen-zijn te doen vergeten, gierigheid uit vrees van te kort te zullen komen, egoïsme dat zich uit in veel over zichzelf praten, enz. -, en wijst op de christelijke houding, die men ten opzichte van de ouderdom moet aannemen: Gods hand en genade beschouwen, moedig volhouden en vooral de oude dag zien als een „advent”; de liturgische advent drukt immers hoop uit en eindigt met een geboorte. j. D. J./J. V. D.
