Ofschoon de eerste gegevens dateren uit de oudste tijd (2000 v. Chr.), is het vooral de Weense arts F.
A. Mesmer (1734-1815) geweest, die tot de grote verbreiding van het magnetisme de stoot heeft gegeven.
Zijn leer komt in het kort hierop neer: een ijle, volkomen beweeglijke stof van uiterste fijnheid vervult het heelal en ook alle mensenlichamen. Wanneer in de mens een evenwichtsstoornis van deze stof optreedt, wordt hij ziek.
De magnetiseur kan, door de juiste passus (strijkbewegingen) over het lichaam van de patiënt te maken, hem van zijn magnetisch fluïdum meedelen, daardoor het evenwicht herstellen en de patiënt genezen. De naam magnetisme is door Mesmer ingevoerd, daar hij ten onrechte de door hem aangenomen kracht vereenzelvigde met de aard-magnetische kracht.
Ter onderscheiding noemde hij haar het „dierlijk magnetisme”. Tegenwoordig spreken de schrijvers liever van „psychische energie”.Ofschoon de wetenschap de leer van Mesmer niet meer aanvaardt en er in medische kringen vele tegenstanders van het magnetisme worden gevonden, wordt het ook in onze tijd nog veelvuldig toegepast. Dat er mensen zijn, die in zich een genezende kracht bezitten, kan niet zonder meer ontkend worden, zodat het minstens voorbarig is te beweren dat alle resultaten, door magnetiseurs bij hun patiënten behaald, zijn toe te schrijven aan suggestie, al speelt deze ongetwijfeld een grote rol.
Bij dergelijke paranormale genezingen zijn het dus natuurlijke, zij het nog niet volledig gekende, krachten, die de genezing bewerken. Er is voor de Katholiek dan ook geen enkel bezwaar er van gebruik te maken, wanneer men alle bijgeloof afwijst en deze krachten ook niet toekent aan de werking van geesten van overledenen. Ook aan de zogenaamde gebedsgenezers kennen wij in het algemeen geen andere dan natuurlijke krachten toe.
Voorts moet er op gewezen worden, dat van de vele magnetiseurs, die heden hun praktijk uitoefenen, een zeker percentage, vermoedelijk wel een groot, tot de kwakzalvers dient gerekend te worden. Onderzoek in dezen van officiële en wetenschappelijke instanties is daarom zeer gewenst. Tot nog toe is het toepassen van het magnetisme als geneesmethode bij de wet verboden, tenzij het zou worden beoefend door een bevoegd geneesheer. M.
