In de Oudheid waren godsdienst en geneeskunde veelal ten nauwste verbonden. De priester was tegelijk ook de geneesheer en bij primitieve volken bovendien de magiër of tovenaar.
In de Bijbel wordt ziekte gezien als overgezonden of toegelaten door God en geldt Jahweh daarom ook als de voornaamste Geneesheer. Men tracht genezing te verkrijgen door gebed, ondersteund met vasten, offers en geloften.
In vertwijfeling wendt men zich tot een godsman om raad en hulp. In 2 Kron. 16 : 12 wordt het Asa als een gebrek aan Godsvertrouwen aangerekend dat hij bij een arts baat zocht en niet bij Jahweh, doch Eccli. 38 leert dat ook arts en geneesmiddelen niet te veronachtzamen gaven Gods zijn.
Vooral ook op grond van Christus’ houding tegenover de zieken gold in het Christendom de gezondheidszorg steeds als een belangrijk werk van christelijke liefde.In onze tijd is de arts een typische vertegenwoordiger van het natuurwetenschappelijk denken geworden, doch steeds meer breekt het besef door, dat zijn standpunt ruimer moet zijn, omdat hij te maken heeft met de gehele mens. Dit leidt er toe dat ook het geesteswetenschappelijk en psychologisch aspect van het mens-zijn in de geneeskunde meer naar voren komt. Het belang van de gezondheid voor het gehele menselijke leven en de vertrouwenssfeer, die het werk van de arts vraagt, brengen hoge beroepsethische eisen mee. Alleen een christelijke mensbeschouwing kan eisen en mogelijkheden van het beroep volledig ontvouwen.
In Nederland bestaat sinds 1919 de R.K. Artsenvereniging, welke uitgeefster is van het R.K. Artsenblad (maandschrift); in België de Belgische Geneesherenvereniging Sint-Lucas (Société Medicale Belge de Saint-Luc, opgericht in 1922, met het tijdschrift Sint Lucasblad (St-Luc Médical).
j. D. J./A. V. R.
