heeft in de christelijke taal als term een heel eigen betekenis.
Vooreerst wordt deze term soms (in het katholieke spraakgebruik betrekkelijk zeldzaam) gebezigd als gelijkluidend met contemplatie in de mystiek. Deze aanschouwing blijft in de sfeer van het geloof; vandaar dat men aan deze Godskennis en Godservaring, hoewel zij zich ongetwijfeld boven het redenerend en puur-begripmatig denken verheft, niet zulk een „onmiddellijkheid" moet toeschrijven, welke slechts aan de zalige aanschouwing des hemels toekomt.
Het meest wordt het woord aanschouwing (Gods) aangewend als vertaling van visio beata. Dit is de zaligende kennis Gods, die aan de hemelingen wordt geschonken. Het is een kennen van God „van aangezicht tot aangezicht”, waarover Paulus spreekt in I Kor. 13 : 12. Deze aanschouwing der glorie is onmiddellijk, d.w.z. niet bemiddeld door begrippen of objectieve kenbeelden, en intuïtief, waarbij het Goddelijk Wezen, zoals het in zichzelve is, zich onmiddellijk en helder vertoont aan de geschapen geest, die te dien einde versterkt wordt met het zgn. glorielicht (lumen gloriae) (zie Hemel). G. D. G.
