groepering van zeer wetsgetrouwe joden die in de loop van de tweede eeuw v. C. is ontstaan, mogelijk uit de stroming van de Chassidim.
Omdat er geen geschriften over zijn die door Farizeeën zelf zijn geschreven is men voor informatie over hen grotendeels aangewezen op veelal tendentieuze, soms vijandige, informatie over hen in de werken van Josefus, het Nieuwe Testament, en de rabbijnse literatuur. Daaruit komen als meest kenmerkende trekken naar voren: grote nadruk op rituele reinheid, geloof in een leven na de dood (met hemel en hel), mondelinge overlevering van traditionele leefregels die leidde tot ontwikkeling van halacha op basis van de Tora, en nadruk op de eigen verantwoordelijkheid van de mens. Zij stonden meestal lijnrecht tegenover de Sadduceeën. Na de vernietiging van de tempel in 70 n. C. speelden vooraanstaande Farizeeën een belangrijke (maar niet de enige) rol bij het ontstaan van de rabbijnse beweging (Jochanan ben Zakkai).
