(meervoud halachot), bindende norm of regel voor het joodse leven. Halachot zijn meestal op bijbelse wetten gebaseerde of van bijbelse verhalen afgeleide voorschriften die in de nabijbelse tijd, eerst vooral in Farizese en Esseense kring, zijn ontwikkeld, aanvankelijk mondeling overgeleverd, en uiteindelijk door de vroege rabbijnen geselecteerd, geüniformeerd en schriftelijk vastgelegd (Misjna).
De uiteenlopende stromingen in het jodendom hadden vaak zeer verschillende visies op wat de juiste halacha was, maar aan die veelkleurigheid is in de periode na 70 n. C. langzamerhand een eind gekomen, al geeft ook de Misjna in veel gevallen nog meerdere visies weer zonder een bindende halacha te formuleren. De term ‘de halacha’ kan ook staan voor het geheel aan geboden en verboden dat de joodse wetgeving in zowel de schriftelijke als de mondelinge Tora omvat. Halacha ontwikkelt zich altijd naarmate de situaties waarin men leeft veranderen, maar bij die ontwikkeling blijft de continuïteit met de traditie centraal staan.
