Rites de retour zijn rituelen die nostalgie uitdrukken en aan gevoelens van heimwee handen en voeten geven.
In tegenstelling tot ritueel en overgangen richt het heimwee-ritueel zich niet op wat komt maar juist op wat geweest is. Het gaat om de verleden tijd. Een voorbeeld is wat Japanners in diaspora doen. Eens per jaar zitten zij - bijvoorbeeld in de VS - in groepjes te kijken naar dezelfde volle maan als hun vrienden en kennissen in Tokyo (tsukimi).
Chronische heimwee hoort bij vertraagde achteruitgang, financieel-economische implosies en bij mensen die enigszins onthecht zijn. Hun zucht naar tradities, kleinschaligheid en zingevende structuren doet hen hunkeren naar een authentieke plek. Vele retro-uitingen lijken triviaal maar zijn dat allerminst. Het zijn gedragspatronen van zingeving met het placebo-effect van het ritueel met nostalgische muziek.
De meest nostalgie is 'dun' in de zin dat de nadruk ligt op algia of pijn en minder op nostos of thuis. Het is een ambivalent verlangen naar het huis van vroeger omdat je weet dat het thuis helemaal niet zo ideaal was. Je kiest voor de fictie om een beetje in zoete nostalgie te zwelgen.
'Dikke' nostalgie legt de nadruk op nostos, op het Heim van Heimweh en daarmee op dat wat hersteld moet worden. 'Dikke' nostalgie is een retro-vlucht voorwaarts omdat het verloren paradijs doodserieus herbouwd moet worden. Het is Japans/Chinees eilandje pik of de bouw van een muur en wapperende joodse vlaggen met fundamentalistische waarheden, een heilig symbool en archeologische reconstructies. 'Dikke' nostalgie uit zich via een collectieve meer politieke en ideologische beweging.