Offeren is niet alleen weggeven, maar ook weloverwogen investeren in de toekomst.
Het offer wil Hogere Machten tot weldaden bewegen en wederkerigheid bevorderen. Simpel gezegd: de goden moeten iets teruggeven. ‘Voor wat, hoort wat’. In vroegere tijden werden levende dieren, kinderen en zelfs menselijke hoofden geofferd in de hoop schuldenvoldoening, zondenvergeving, bescherming of toekomstverzekering te ontvangen. In de loop der eeuwen zijn deze offers veranderd in symbolische voorwerpen zoals papieren dieren, lappenpoppen, voedsel of (namaak)geld.
Abraham offerde bijna zijn zoon. Bijbelse profeten gaven hun leven door onbaatzuchtig voor de armen te werken. Offergezindheid uit zich in het concrete offer, maar geeft ook een signaal van geloofwaardigheid af. Hoe groter het offer, des te geloofwaardiger de persoon overkomt. God, onder de indruk van Abraham, verving zijn zoon door een dier.
Priesters leven celibatair, en anderen blijven monogaam ondanks de verleiding van overspel. Deze ontzeggingen en opofferingen dragen bij aan de geloofwaardigheid van de betrokkenen. Iemand die zichzelf in brand steekt of opblaast, toont een verlossend geweld van zelfopoffering. Dit extreme gebaar maakt hun missie heilig of sacraal. De zaak waarvoor deze persoon afschuwelijk sterft of lijdt (zoals een hongerstaker) moet wel vreselijk belangrijk zijn; anders zou hij of zij dit niet doen. Credibility Enhancing Display (CRED), of geloofwaardigheid verhogend gedrag, vergroot iemands invloed buiten proporties.
