‘Geluidjagen’ is een betrekkelijk nieuwe liefhebberij, die de laatste jaren echter ook in ons land steeds meer aanhangers begint te krijgen. Doel van deze hobby is: zo veel en zo vreemd mogelijke geluiden te verzamelen.
Het verzamelen van geluid is mogelijk geworden door een apparaat, dat bezig is de wereld stormenderhand te veroveren: de bandrecorder. Het is tegenwoordig in allerlei prijzen, maten en kwaliteiten te koop, maar én ding hebben alle bandrecorders met elkaar gemeen: het is mogelijk er geluid mee op te nemen en dit later weer ten gehore te brengen.
Het principe, waarop de bandrecorder is gebaseerd, is bepaald niet nieuw. Reeds in 1888 werd het beschreven door de Amerikaan Oberlin Smyth; tien jaar later had de Deense uitvinder Valdemar Poulsen al een apparaat gebouwd, waarmee geluiden konden worden vastgelegd op een magnetische, stalen draad. Dit toestel (Poulsen noemde het ‘telegraphone’) kwam later in de Verenigde Staten op de markt, zonder dat er nochtans grote belangstelling voor bestond.
In de jaren twintig en dertig begon de bandrecorder al te lijken op de huidige apparaten; hij vond toen vooral toepassing in de (geluidsfilmindustrie. In de meeste toestellen van die tijd was de draad al vervangen door een band, die weliswaar minder grote hoeveelheden kan opnemen maar die daarentegen een betere geluidsweergave bezit. Tegenwoordig werken de meeste recorders met plastic of papieren banden, die bedekt zijn met een magnetisch te maken poeder. Via een gecompliceerde apparatuur zetten deze recorders geluid om in elektrische stroom, die sporen achterlaat op de magnetische band. Bij het terugspoelen wekt de band op zijn beurt stroompjes op, die in het binnenste van de recorder weer worden omgetoverd in geluid.
De laatste jaren heeft de bandrecorder een sterke ontwikkeling ondergaan.
Moderne toestellen zijn al zó geconstrueerd, dat op één band vier geluidssporen kunnen worden opgenomen. Dit maakt het niet alleen mogelijk op één band urenlange concerten op te nemen maar het stelt de bezitter ook in staat stereofonisch geluid (geluid ‘met diepte’) op te nemen en te reproduceren. Het principe, waarop de bandrecorder berust, wordt overigens voor talloze andere doeleinden gebruikt. Het ligt o.a. ook ten grondslag aan de zg. ‘telerecording’: het opnemen van beeld voor televisie-uitzendingen. Want evengoed als geluiden laten ook beelden zich gemakkelijk omzetten in elektrische stroom.