In de jaartelling, die wij gebruiken, draagt elk jaar een nummer. Om de datum van een gebeurtenis aan te duiden, noemen we het nummer van het desbetreffende jaar.
Zo zeggen we bijvoorbeeld, dat Columbus Amerika ontdekte in het jaar 1492.In dit systeem is het jaar 1 het jaar, waarin we veronderstellen, dat Christus geboren is. Om vroegere jaren aan te duiden tellen we van dat jaar af terug. We laten het jaarcijfer dan volgen door de afkorting ‘v.Chr.’ of ‘v.C.’: voor Christus.
De jaren na 1 laten we soms voorafgaan door de letters ‘A.D.’; de afkorting voor de Latijnse woorden ‘Anno Domini’, hetgeen betekent ‘in het j aar des Heren’.
In werkelijkheid was het jaar 1 niet het jaar, waarin Christus werd geboren. In werkelijkheid was dat vier jaar later. Maar toen die vergissing in de berekeningen werd ontdekt, was het te laat om de bestaande tijdrekening nog te veranderen.
Ons systeem om jaren te nummeren ontstond pas vele honderden jaren na Christus’ dood. Voor die tijd waren er andere methoden om jaren aan te duiden. De Romeinen bijvoorbeeld nummerden hun jaren vanaf de stichting van de stad Rome; de Grieken begonnen te rekenen vanaf het jaar, dat de eerste Olympische Spelen gehouden werden.
In nog vroegere tijden kregen de jaren dikwijls een naam inplaats van een nummer. Een ander systeem was om jaren te berekenen aan de hand van een bepaalde regeringsperiode. In de Bijbel komt bijvoorbeeld de aanduiding voor ‘In het eerste jaar van Cyrus, koning van Perzië’. En elders: ‘In het vierde jaar van koning Salomons regering in Israël’. In onze tijd zou zulk een jaartelling wel een beetje ingewikkeld worden - al was het alleen maar, omdat de wereld in onze tijd zo verbijsterend veel regeerders heeft!