dat gedeelte van Opper-itaiië, dat in 568 veroverd werd door de Longobarden, die er langer dan twee eeuwen meester van bleven; ouder de romeinsclie heerschappij had deze landstreek Gallia Cisalpim geheeten. In lik werd L. door Karel den Groote aan de Longobarden ontweldigd, en kwam bij zijnen dood aan zijnen opvolger.
Uit het in 843 ontstane koninkrijk Italië vormden zich in den oorlog der Guelfen en Gibellijnen eene menigte kleine republieken (Milaan, Pavia, Cremoiia, Venetië, Modena, Padua, Piaccnza, Ferrara, enz.), die uieerendeels tot de partij der Guelfen behoorden. Gewoonlijk waren die republieken met elkander in oorlog; doch in de 12e eeuw rereenigden zij zich, om eenen dam op te werpen legen de gestadig toenemende aanmatigingen der keizers, en zoo kwam 1167 te Puntido de Eerste Lombardische Bond tot stand, die overwinnaar bleef in den strijd tegen Frcderik lïarbarossa (1176—83); een dergelijke Tweede vormde zich tegen Frederik II (1225); de ziel van beide die bonden was Milaan. Na de overwinning verrezen overal kleine dwingelanden; en eindelijk, in de 14e eeuw, werd geheel L., van de Po af, onderworpen aan de hertdgen van Milaan en Venetië. De rijkjes, die hunne onafhankelijkheid behouden hadden, waren Mantua, Modena en Ferrara, Genua, Piëmont, en later ook Parma. Twee mogendheden (Frankrijk en Oostenrijk) betwistten elkander het bezit van hel Milaneesche, dat eindelijk in 1714, na den successieoorlog, aan Oostenrijk toegewezen werd, dat dit bezit liet bekrachtigen 1748 bij het. congres van Aken. Zoo ontstond Oostenrijksch welke naam echter verdween 1797, toen de -Cisalpijnsche Republiek” gesticht werd, die 1805 werd herschapen in een »Koninkrijk Italië”. Doch na den val van Napoleon werden, bij den vrede van Parijs en de Weener congresacte, aan Oostenrijk al zijne vroegere bezittingen in Opper-Italië teruggegeven, en nog daaraan toegevoegd het grondgebied der voormalige republiek Venetië. Die lauden maakten dus sedert 1815, onder den naam van Lombardisch- Venctiaansch koninkrijk een bestanddeel uit van de groote oostenrijksche monarchie. Wel deed I.., geholpen door Piëmont, in 1848 eene poging om hel oostenrijksche juk af te werpen, doch door de nederlaag van Novara(23 Maart 1849) was die poging voor goed mislukt, enL. bleef weder deel uitmaken van Oostenrijk, totdat de zoogenaamde Italiaansche oorlog (zie dat art., bl. 161, dl. 2) daarin eene verandering bracht; want krachtens den vrede van Villafranca (12 Juli 1859) moest het grootste gedeelte van L. (uitgezonderd een gedeelte der prov. Mantua) door Oostenrijk aan Sardinië afgestaan worden, waarmede het thans deel uitmaakt van 't 1861 gestichte koninkrijk Italië. Zie ook het volgende art.
