Het Musea Nazianale te Napels bezit een fresco uit een Etruskische grafkamer uit Ruvo di Puglia (einde vijfde eeuw voor Chr.).
Op deze fresco voeren acht vrouwen in lange gewaden een dans uit. Zij lopen achter elkaar en houden elkaar bij één hand vast. Ook op de afbeeldingen van dodendansen in andere musea houden de levenden en de doden elkaar bij de hand. Men noemt dit het zwaan-kleef-aan-principe, dat wil zeggen dat men magisch met elkaar verbonden is en dat de kracht van de eerste doorgaat tot de laatste persoon, mits men de keten niet verbreekt. Het is een gedachte die men heden ten dage nog aantreft en die tot een van de oervormen van de menselijke geest behoort.
Ook het ritueel dat in Friesland nog plaats vindt. het ronddragen van de dode over een speciaal wandelpad om de begraafplaats heen- de zogenaamde amfidromische dodenbezorging-heeft met het zwaankleef- aan-principe te maken. Vroeger liep men niet twee aan twee naast elkaar, maar achter elkaar en vermoedelijk hand in hand als een onverbreekbare keten. Dit plechtig voortschrijden is een restant van wat eens een dans was om of met de dode. Een dans om een sacrale plaats, in dit geval het graf, die de nauwe verbondenheid symboliseert tussen de levenden en de doden. De conclusie is dat de dodendansen zich hebben ontwikkeld uit voorchristelijke mythen en gebruiken tijdens uitvaartplechtigheden.
