Het Franse woord millésime (wijnjaar) betekent zoveel als het jaar van de wijnoogst, en dus van de wijn die is gemaakt met druiven van een specifieke oogst waarvan het jaar op het etiket van de fles is vermeld.
Met betrekking tot Champagne en Port heeft het woord ‘millésime’ (in het Engels: vintage) nog een heel speciale bijklank, namelijk een zeer goed jaar. In beide streken wordt de nieuwe wijn in minder goede jaren vermengd met wijnen uit andere jaren, en wordt er op het etiket helemaal geen jaartal vermeld. Champagne en Port met een vermelding van het oogstjaar zijn dus wijnen uit uitzonderlijk goede jaren. Maar in de Bordeaux, de Bourgogne en de Rijn-streek krijgen alle wijnen die afkomstig zijn uit een goede wijngaard een jaartal op hun etiket, of het jaar nu goed is of niet.
De tabellen van wijnjaren zijn in feite overzichten, meestal in chronologische volgorde, van een vrij groot aantal jaren die men een waarderingscijfer heeft toegekend. Dit systeem blijkt heel goed te voldoen in landen met een gematigd klimaat waar de weersomstandigheden, ondanks alle goede zorgen van de wijnboer, een dusdanige invloed hebben op de oogst dat deze het ene jaar een voortreffelijke wijn geeft, het jaar daarop een wijn die amper redelijk te noemen is en het jaar daarna een wijn die zelfs nogal armzalig is. Dergelijke in druk uitgegeven beoordelingen, die worden verspreid onder liefhebbers, kunnen echter heel misleidend zijn, gedeeltelijk althans, omdat ze niet alles vertellen, dus niet genoeg.
Deze tabellen zijn gebaseerd op de veronderstelling dat wijnbouwers al pal na de oogst in staat zouden zijn de kwaliteit van hun wijn ruwweg vast te stellen. Vervolgens gaan de statistici aan de gang, die de diverse beoordelingen bundelen tot een algemene opinie en deze in een cijfer uitdrukken. Dit cijfer heeft echter betrekking op de kwaliteit van de wijn op het moment dat hij tot volle rijpheid is gekomen, d.w.z. na 5, 10 en soms zelfs 15 jaar of meer. De tabellen gaven en geven nog steeds aan dat 1945 een groot jaar was, maar ze vermeldden niet dat wijnen die langzaam rijpen, zoals bijvoorbeeld sommige Bordeauxwijnen, pas 20 jaar later tot volle ontplooiing kwamen. Degenen die deze wijn uit een groot jaar nuttigden werden teleurgesteld, omdat ze hem te vroeg dronken.
Om dezelfde reden kan van 2 jonge wijnen die welke in de tabel een lager waarderingscijfer heeft toch lekkerder zijn omdat hij niet is gemaakt om lang te worden bewaard en al na een paar jaar volledig zal zijn gerijpt, terwijl de wijnen met een hoger waarderingscijfer daar meer tijd voor nodig hebben. Bovendien geven de tabellen slechts een algemeen overzicht zonder rekening te houden met de talloze uitzonderingen; 1947 was bijvoorbeeld een heel groot jaar in de Bourgogne. Sommige wijngaarden in die provincie produceerden dat jaar echter maar heel middelmatige rode wijnen. Aan de andere kant zijn er ook altijd gewassen die zelfs in de slechtste jaren schitterend zijn. Deze wijnen zijn voor de koper uiterst interessant, omdat de prijs ervan onder invloed van de algehele reputatie van dat jaar doorgaans veel lager is dan in een goed jaar. In het algemeen kan men stellen dat de rode wijnen uit de betere Wijngaarden en de betere districten zelden onder een bepaald niveau zakken, zelfs al is het een deplorabele zomer geweest.
In landen of streken waar het ’s zomers altijd gloeiend heet is zal het weer de kwaliteit van de wijnen niet noemenswaardig beïnvloeden, zodat de tabellen van wijnjaren hier van weinig belang zijn.
