(Sunnah). Dit woord beteekent eigenlijk een pad, een weg.
In figuurlijken zin kreeg het de beteekenis, die het woord weg heeft b.v. in Hand. 24 : 14, waar de apostel Paulus belijdt, dat hij naar dien weg, welken zij secte noemen, den God der vaderen diende. Het woord soennah beteekent zoo ook levenswijze en wordt gebruikt in den Islam om de gewoonten en levenswijze van Mohammedanen te noemen.
Het is dus de traditie, die uitspraken en gewoonten van Mohammed meedeelt. Alle traditioneele wet wordt in drieën ingedeeld:1°. Sunnata ’l-Fi’l, d.i. wat Mohammed deed;
2°. Sunnata ’l-Qaul, d.i. wat Mohammed verordende,
3°. Sunnatu ’t-Taqrir, d.i. hetgeen gezegd en gedaan werd in Mohammed’s tegenwoordigheid en dus niet door hem werd verboden.
De dingen, die nadrukkelijk verordend werden voor Mohammed’s volgelingen worden genoemd Sunnatu ’l-Huda, d.i. de Sunnah, die leiding geeft b.v. het voorschrift, dat de azan, de oproep tot het gebed, aan het publieke gebed moet voorafgaan. Dit geschiedt door de mu’azzin. Die dingen echter, die niet direct zijn voorgeschreven, heeten as-Sunnatu ’l Za’idah, d.i. de overtollige Sunnah. De traditioneele wet in den Islam is dus gegrond op de uitspraken en de gewoonten van Mohammed gelijk deze traditioneel door de Hadjis worden overgebracht. Deze uitspraken of gewoonten van den profeet kunnen betrekking hebben op den godsdienst, op zijn bijzondere levensomstandigheden, op het sociale leven en op de regeering. Als Mohammed over religieuse onderwerpen sprak, gold hij voor geïnspireerd en ook bij het verrichten eener religieuse handeling werd hij als door inspiratie geleid beschouwd.
Doch als het andere zaken betrof, was het een vraagstuk, hoever er dan bij hem van inspiratie sprake kon zijn. Men beroept zich daarvoor op de traditie, volgens welke Mohammed eens in Medina kwam, terwijl de menschen bezig waren dadelboomen te enten door een manlijk entsel in een vrouwlijk in te enten om alzoo de vruchtbaarheid te vergrooten. De profeet vroeg toen: waarom doet gij dat ? En zij zeiden: het is een oude gewoonte. Toen zeide de profeet: Het is misschien beter, dat gij dit niet doet. Dus lieten zij de gewoonte na. Doch toen gaven de boomen slechts weinig vrucht.
Daarna beklaagden zij zich bij den profeet en hij antwoordde: ik ben slechts een mensch. Wanneer ik iets beveel, dat op de religie betrekking heeft, neem dit aan. Doch als ik u iets aanbeveel met betrekking tot wereldsche zaken, dan spreek ik slechts als mensch. Naar de Mohammedaansche leer is het zóó: de profeet trok voor ons een rechte lijn en zeide: dit is de weg Gods. Aan de rechter- en de linkerzijde trok hij onderscheidene andere lijnen en zeide: daar zijn de paden dergenen, die den duivel volgen. Waarlijk mijn pad is recht en gij moet het volgen. En dat pad is de Sunnah.
