Het uit diverse gekleurde lagen opgebouwde mineraal was reeds in de antieke oudheid erg in trek als siersteen met magische krachten, als erotische stimulator en ter afweer van natuurrampen. Volgens A.
Fischer (Aberglaube unter den Angel-Sachsen) werd agaat in vroeger tijden door de Engelsen gebruikt als tegengif en om kwaadwillende geesten te verjagen. Door middeleeuwse schrijvers (zoals de natuuronderzoeker Lonicer) werd een agaat onder de tong gelegd als verwekker van aangename dromen en als dorstlesser. Konrad von Megenberg (13091374) noemt de toepassing ervan in de geneeskunde bij epilepsie en maanziekte. Ook tijdgenoten die in de kracht van stenen geloven, weten de agaat als geluksamulet en hoeder van de gezondheid op waarde te schatten.→ Amulet, → Edelstenen.
