De verering van de m. kwam bij veel heidense volken voor. Vgl.
Abraham, Babylonië. Ook de Israëlieten hebben zich aan deze afgoderij weleens schuldig gemaakt. Zij waren er tegen gewaarschuwd, zie Deut. 4 : 19; 17 : 3. Doch zij sloegen deze waarschuwingen in de wind, 2 Kon. 21 : 3; 23 : 4, 5; Jer. 8 : 2; vgl. Job 31 : 26, 27; Jes. 47 : 13. Zie over het Israëlietische jaar, dat een maanjaar was, en over het nieuwemaanfeest: Jaar. Hier kan over het nieuwemaanfeest nog opgemerkt worden, dat op dit feest door de priesters op de twee zilveren trompetten moest worden geblazen, Num. 10 : 1—10. Num. 28 : 11—15 wordt het feestoffer voorgeschreven, dat boven het dagelijks brandoffer moest worden gebracht. Van bijzondere betekenis was het nieuwemaanfeest op de 1e dag van de 7e maand, vgl. Lev. 23 : 23—25; Num. 29 : 1—6. Het nieuwemaanfeest heeft tot doel, elke maand aan Jahwe te wijden, zoals trouwens elke dag door het morgen- en avondbrandoffer en door het spijs- en het plengoffer aan Hem werd gewijd. Het blazen op de trompetten is niet een maatregel van afweer tegen boze geesten, maar het is misschien bedoeld, om de aandacht van Jahwe op het offer van het volk te vestigen. Het latere Jodendom viert de 1e dag van de 7e maand als Nieuwjaarsdag. Van zo’n feest wordt in het O.T. geen melding gemaakt.
