(dierk.) De kalk in het lichaam ligt niet als een inerte massa in het geraamte opgeslagen, zonder aan het stofwisselingsproces deel te nemen. Zeker is de steunverlenende functie, dus het permanent aanwezig zijn van kalk, wel essentieel, maar toch vindt een voortdurend kalkonttrekken en weer afzetten plaats.
De kalkvoorraad van het geraamte is dus tussen bepaalde grenzen variabel. De, in het lichaam voorkomende, maar niet in het geraamte aanwezige kalk neemt aan verschillende processen deel. Zonder kalkionen in het bloedserum is bloedstolling niet mogelijk, terwijl het bij de handhaving van het zuur-base evenwicht een belangrijke rol speelt. Over de k. krijgt men een globaal beeld, door het bepalen van de kalkbalans, waarbij de opname met het voeder wordt vergeleken met de afgifte in de mest en urine. Bij groeiende individuen moet deze balans positief zijn, bij volwassenen in evenwicht. Bij melkvee in de eerste helft van de lactatieperiode is de balans negatief. O.a. verlaat dan met de melk meer kalk het lichaam, dan met het voedsel wordt opgenomen. Ook bij een hyperfunctie van de bijschildklieren of afwezigheid van vitamine D wordt de balans negatief.