(1914) (Barg.) in orde; goed, akkoord. Gaat terug op het Jiddische ken `juist' en het Hebreeuwse keen (idem). Zie ook appie kim*.
• As ik... op hede folk heb... gaat hij 'n kop sog slurrepe,... is hij moei!... 't is kim! (Israël Querido: De Jordaan: Amsterdamsch epos. Deel 2: Van Nes en Zeedijk. 1914)
• Er ware er wel veertig, maar je mot het kenne bekijke, zo te zegge ruike of het adres kim is. (Willem van Iependaal: Polletje Piekhaar, 1935)
• ‘Ik zal het zaakie wel voor je in de gate houe en geef het seintje als alles kits is.’ ‘Kim!’ zei ik. ‘Een vissie ben 'k voor te porre, maar ik mot het gevaar zelf eerst effe goed aflegge.’ (Willem van Iependaal: Polletje Piekhaar. 1935)
• ‘Niks aan de hand!’, verzekerde Gebbetje, die zich naar de deur begaf en het seintje gaf: ‘Kim!... Het is de dokter, die een eind verder ondergedoken zit. We weten overal van!’ (Willem van Iependaal: De commissaris kan me nog meer vertellen. 1951)
• `Alles kim!', ging de Krakepoot op het vragen in ... (Willem van Iependaal: Onder de pannen, 1952)
