noemt men de wind, die vaak op warme, zonnige dagen—wanneer er aanvankelijk niet te veel wind was — in de namiddag van de zee landinwaarts gaat waaien en daar afkoeling brengt. Op analoge wijze kan ’s nachts, wanneer het land door uitstraling voldoende afkoelt en de zee warm blijft, de landwind zeewaarts waaien.
De oorzaak van de zeewind (resp. van de landwind) ligt in het drukverschil dat optreedt tussen de zee en het land doordat deze in ongelijke mate verwarmd (resp. afgekoeld) worden. Zo zal, wanneer de temperatuur van het land door de zonnestraling belangrijk hoger wordt dan van het aangrenzende zeewater, boven land de luchtdruk lager worden dan boven zee (doordat ook de lucht boven het land warmer wordt dan die boven zee, als gevolg waarvan de lucht boven land meer uitzet en er op hogere niveau’s lucht zeewaarts afstroomt; het verschijnsel is te vergelijken met wat in het groot bij de moesson optreedt). Nabij het aardoppervlak gaat de wind dan van de hogere naar de lagere druk, dus van de zee naar het land waaien. De zeewind is (evenals de landwind) een typische kustwind, die hoogstens enige tientallen kilometers ver landinwaarts kan doordringen.
Lit.: F. Balkema, An Investigation on some Aspects of the Effect of Land and Sea Breezes. K.N.M.I. Meded. en Verhand. B No 13 (1950).
