noemden de oude Griekse en Romeinse rhetoren en grammatici de leer van de systematische rangschikking van zekere algemene begrippen, die bij het uitwerken van rhetorische voordrachten als leidraad voor het vinden en kiezen van doelmatige bewijzen moesten dienen. Zulk een algemeen begrip heette bij de Grieken topos, bij de Romeinen locus communis. Het oudste geschrift over deze leer is de Topica (eigenlijk verzameling van topoi) van Aristoteles (in 8 boeken) ; Gicero behandelde haar in zijn De inventione en [i]Topica.
[/i]
Lit.: Bened. Riposati, Studi sui Topica di Cicerone (Milano 1947).
