Frans prozaschrijver (Varennes 5 Juli 1899), verwerkt meestal ethische elementen in zijn werken: aan ieder letterkundig werk kent hij een moreel doel toe, dat aan dat werk zijn ware betekenis verleent. De figuren, die hij beschrijft, zijn veelal gedemoraliseerde, geteisterde zielen, hypergevoeligen.
Om de gemoedstoestand van vele jonge mensen na Wereldoorlog I te kenschetsen, heeft hij gezegd dat zij aan een „nouveau mal du siècle” leden, een term die na hem veel gebruikt is. Arland’s stijl is sober en weloverwogen.Bibl.: Romans en novellen: Terres Etrangères (1923); Etienne (1924); Monique (1926); Maternité (1926); Les âmes en peine (1927); L’ordre (1929); Antarès (1932); Les Vivants (1934); La Vigie (1935); Les plus beaux de nos jours (1937); Terre natale (1938); La grâce (1941). Essays: La route obscure (1924); Etapes (1927) ; Où le cœur se partage (1929); Carnets de Gilbert (1930) ; Essais critiques (1931); Sur une terre menacée (1941) ; Les Echanges (1946).
