(Latijn durus, hard), is een term uit de muziektheorie. In de 10de eeuw werd deze term reeds gebruikt bij het onderscheid van b en bes.
De b werd geschreven met een hoekige „harde” b (b durum of b quadratum), de bes met een ronde „zachte” b (♭, b molle of b rotundum). Daarna werd de naam overgedragen op twee hexachorden van Guido van Arezzo: het hexachord van g tot e, waarin de b voorkwam werd hexachordum durum genoemd, het hexachord van f tot d met een bes heette hexachordum molle. Na het ontstaan van de functionele harmoniek in de 17de eeuw werd een toongeslacht gekarakteriseerd door een grote terts als derde toon in Duits-sprekende landen „dur” genoemd.
