Zendrini (Bernardino), een Italiaansch dichter van onzen tijd en geboren te Bergamo in 1840, sleet een gedeelte van zijn kinderlijken leeftijd in Duitsch Zwitserland, waar hij zich bekend maakte met de Duitsche taal, wijdde zich vervolgens te Pavia aan de studie der regtsgeleerdheid, promoveerde in 1861 en aanvaardde in 1862 de betrekking van leeraar in het Italiaansch aan het lycéum te Como. Reeds vóór dien tijd had hij door zijne dissertatie: „Over de vrije Kerk in den vrijen Staat” en door eene lijkrede na het sterven van graaf Cavour blijken gegeven van zijne letterkundige talenten. Te Como hield hij zich ijverig bezig met de dichtwerken van Heine en plaatste daarover eene uitmuntende monographie in de „Civilta cattolica”. Niet lang daarna verscheen zijne: „Ghirlande dantesca (1863), eene reeks van gedichten by het Dante-feest.
Vervolgens werd hij verplaatst naar het lycéum te Ferrara, werd daarop hoogleeraar in de Duitsche letterkunde te Padua en zag zich in 1875 benoemd tot hoogleeraar in de Italiaansche letterkunde te Palermo. Gedurende zijn verblijf te Ferrara leverde hij onder den titel: „II canzoniere di Heine (1865)” eene vertaling van het „Buch der Lieder” en verwierf daardoor grooten roem. Ook legde hij in 1871 zijne: „Prime poesie” ter perse”, terwijl eindelijk zijn proza ongemeen wordt geroemd.
