Zeeziekte is eene onpasselijkheid, welke velen op zee ondervinden, wanneer zij niet gewoon zijn aan boord van een schip te vertoeven, en wordt veroorzaakt door de schommelende beweging van het vaartuig. Zij openbaart zich in eene verhoogde gevoeligheid van de reukorganen, een gevoel van zwakheid en flaauwheid, van beklemdheid en walging, welke laatste toeneemt bij het aanschouwen van spijzen en dranken, — voorts door bleekheid van den neus en daarna van het geheele gelaat, door eene slappe pols, door een pap-achtigen smaak in den mond, eene beslagen tong en eindelijk door braking. Bij sommigen duurt deze ongesteldheid slechts korten tijd, bij anderen zoolang zij zich aan boord bevinden. Wie erg door deze ziekte is aangetast, bevindt zich in een toestand van lijdelijke onverschilligheid, doch bij het betreden van het land is deze ongesteldheid aanstonds geweken.
Men kent tegen zeeziekte tot nu toe geen afdoend middel. Men kan haar soms voorkomen of verzachten door op het dek te blijven of zich rustig in eene kooi of in eene hangmat neer te vlijen. Ook heeft men wel eens beproefd, haar te bestrijden met bitter-specerijachtige middelen, met mosterdzaad op de maag enz.
