Wilbrandt (Adolf), een verdienstelijk dichter en proza-schriiver, geboren den 24sten Augustus 1837 te Rostock, studeerde in de letteren en geschiedenis te Rostock, Berlijn en München, bepaalde zich in laatstgenoemde stad bij de letterkundige loopbaan, maar vertrok in 1871 naar Weenen, waar hij in het huwelijk trad met de uitstekende tooneelkunstenares Auquste Baudius. Zijn eerste werk was de uitmuntende monographie: „Heinrich von Kleist (1863)”, gevolgd door „Menschen und Geister (1865)”. Daarna schreef hij bijna uitsluitend voor het tooneel, en het drama: „Der Graf von Hammerstein (1870)”, alsmede de blijspelen: „Die Vermählten (1872)”, — „Die Maler (1872)”, — en „Jugendliebe (1873)” vonden grooten bijval. Gedurende zijn verblijf te Weenen schreef hij de treurspelen: „Gracchus, der Volkstribun (1873)” waarmede hij den Grillparzer-prijs verwierf, — „Arria und Messelina (1874)”, — „Giordano Bruno (1874)”, — „Nero (1876)”, — het blijspel: „Die Hochzeitsreise nach Riga (1877)”, — en het treurspel: „Kriemhild (1877)”, die over het geheel wel wat op het effect berekend zijn.
Meer roem verwierf hij door zijne „Novellen (1869)”, — „Nene Novellen (1870)”,— „Neues Novellenbuch (1875)”, — en „Fridolins heimliche Ehe (1875)”. Zijn jongste drama: „Natalie” werd intusschen te Berlijn zeer toegejuicht. Eindelijk vermelden wij van hem: „Hölderlin, der Dichter des Pantheismus (1870)”. — en „Gedichte (1874)”.
