Welsprekendheid is de kunst, over ernstige onderwerpen in gepasten vorm en op wegslepende wijze het woord te voeren. Omtrent den gepasten vorm kan men moeijelijk voorschriften geven, daar het dengene, die zich op welsprekendheid toelegt, te doen is om te overtuigen, te overreden, te roeren en te treffen, waarbij de meest gepaste vorm steeds afhankelijk is van de persoonlijkheid van den spreker en van het gehalte van zijne hoorders. De waardige welsprekendheid zoekt enkel waarheid en spant zich in om deze door eene duidelijke en indrukwekkende voorstelling ingang te doen vinden.
Welsprekendheid is eene kostelijke gave voor den staatsman, den pleitbezorger, den godsdienstleraar, ja, voor allen, die geroepen zijn om in het openbaar te spreken. Onder de redenaars der Oudheid worden vooral Demósthenes, Isócrates, Cicero en Chrysósiomus hoog geroemd. Later schitterden in Frankrijk Mirabeau, Berryer, Jules Favre en in ons Vaderland van der Palm en Abraham des Amorie van der Hoeven door hunne welsprekendheid.
