Walcheren, een eiland der Nederlandsche provincie Zeeland, tusschen de beide monden van de Schelde en de Noordzee gelegen en door het thans afgedamde Sloe van het eiland Zuid-Beveland gescheiden, heeft eene oppervlakte van omstreeks 21000 Ned. bunder, is door eene rij van duinen en door den dijk van Westkapelle tegen het geweld der Noordzee beveiligd en telt ruim 43000 inwoners. Men heeft er de steden Middelburg, Veere en Vlissingen, benevens 18 dorpen. De grond is er, met uitzondering van de duinstreek, ongemeen vruchtbaar en biedt er eene bekoorlijke afwisseling aan van welige akkers, groene weilanden en sierlijke buitenplaatsen. De hoofdstad Middelburg is er, evenals Vlissingen, door een spoorweg over den dam van het Sloe met het Europésche spoorwegnet verbonden.
Gedurende de rooftogten der Noormannen in de middeneeuwen werd Walcheren meermalen door hen verwoest, en na het begin der grafelijke regéring in Holland behoorde het tot Zeeland-bewester-Schelde, een twistappel tusschen de graven van Holland en die van Vlaanderen, zoodat het meermalen het tooneel was van een bloedigen oorlog. De graven van Holland behielden er de overhand, en voor hen was Walcheren van groot gewigt wegens de havens van Vlissingen en Veere. De zeesteden van Walcheren volgden voorts met geestdrift het voorbeeld van den Briel en wierpen het Spaansche juk van hare schouders. Eindelijk vermelden wij nog, dat in 1809 de Engelschen op Walcheren zijn geland, om echter weldra dat eiland wederom te ontruimen.
