Eugène Emanuël Viollet le Duc, een uitstekend Fransch bouwkundige, geboren te Parijs den 27sten Januarij 1814 en een leerling van den architect Leclèr, bestudeerde van 1836 tot 1837 in Italië en Sicilië, vooral te Rome en te Taormina, de overblijfselen der aloude kunst, bezocht met hetzelfde doel het zuiden van Frankrijk, inzonderheid Carcassonne, Sens en Toulouse, en werd in 1840 inspecteur bij de restauratiewerken van de Ste. Chapelle te Parijs.
Voorts werd hij in datzelfde jaar belast met de restauratie van de kerk te Vezelay en in de volgende jaren met die van een aantal andere kerken en van raadhuizen. In 1845 ondernam hij met Lassus de restauratie van de Notre Dame te Parijs en de stichting van eene nieuwe sacristij. In 1846 zag hij zich benoemd tot architect der abdij van St. Denis, en hij volbragt voorts eene reeks van restauratiewerken in verschillende steden van Frankrijk.
Van zijne geschriften noemen wij:
— „Dictionnaire raisonné de l’architecture française du XI-XVI siècle (1854-1868, 10 dln)”, door het Instituut tot tweemaal toe bekroond,
— „Dictionnaire raisonné du mobilier français de l’époque carlovingienne à la renaissance (1854-1875, 6 dln)”,
— „Lettres sur la Sicile (1860)”,
— „Entretiens sur l’architecture (1858-1872, 2 dln)”,
— „Cités et ruines américaines (1862-1863)”,
— „Chapelles de Notre Dame de Paris (1869)”,
— „Habitations modernes (1874-1875, 2 dln)”,
— „Histoire de l’habitation humaine (1875)”, en
— „L’art russe (1877)”.
Hij wordt beschouwd als een grondig kenner van den spitsboogstijl, en zijne restauratiewerken hebben hem grooten roem bezorgd. Hij is kommandeur van het Legioen van Eer, lid van onderscheidene académiën en genootschappen, hielp in 1870-1871 als ingenieur met den grootsten ijver Parijs verdedigen en bewoog zich vervolgens als vurig republikein op staatkundig gebied.
