Eugène of voluit Eugène Rose de Beauharnais, hertog van Leuchtenherg, prins van Eichstädt, een zoon van den generaal vicomte Alexandre de Beauharnais en van Joséphine Tascher de la Pagerie, later keizerin van Frankrijk, werd geboren den 3den September 1781, vergezelde zijn vader in 1793 naar het Rijnleger en ging na diens dood met generaal Hoche in de Vendèe, terwijl zijne moeder door het Schrikbewind in den kerker was geworpen.
Nadat deze in 1796 door Barras in vrijheid gesteld en met Bonaparte in het huwelijk getreden was, ontving Eugène eene militaire opleiding, ging met laatstgenoemden veldheer naar Italië en vervolgens naar Egypte, en klom weldra op tot den rang van divisie-generaal. Napoleon benoemde hem in 1805 tot prins en tot onderkoning van Italië. Hij voerde nu het bevel over het Fransch-Italiaansche leger, en werd na het eindigen van den Oostenrijkschen oorlog tot prins van Venetië verheven. In 1806 trad hij in het huwelijk met prinses Augusta Amalia van Beijeren, en werd in 1807 door den Keizer als zoon aangenomen en tot erfelijk vorst van Italië verklaard. Gedurende den Oostenrijkschen oorlog van 1809 drong hij met 70000 man diep in Oostenrijk en Hongarije, won den veldslag bij Raab en droeg niet weinig bij tot de zegepraal bij Wagram. Toen de Keizer van Joséphine gescheiden was, benoemde hij in 1810 Eugène tot opvolger van den Groothertog van Frankfort. Gedurende den togt naar Rusland en vooral bij den terugtogt als opperbevelhebber, alsmede in den slag bij Lützen spreidde hij groote veldheerstalenten ten toon en verkreeg na den wapenstilstand het opperbevel over het leger in Italië.
Zijne geringe strijdmagt en de trouweloosheid van den Koning van Napels noodzaakten hem echter, om enkel eene verdedigende houding aan te nemen, en hij trok in 1814 van de Etsch achter de Mincio terug. Na den val van Napoleon leverde hij, tengevolge van eene overeenkomst met den Oostenrijkschen generaal Bellegarde, Lombardije in handen van Oostenrijk en begaf zich naar Parijs in de hoop, dat hem Genua als groothertogdom zou worden toegekend. Hij zag die verwachting verijdeld, wees den maarschalksstaf, hem door Lodewijk XVIII aangeboden, van de hand, en ging naar München. De Koning van Beijeren benoemde hem in 1817 tot hertog van Leuchtenberg met den titel van Koninklijke Hoogheid, beleende hem met het prinsdom Eichstädt, en bepaalde, dat zijne nakomelingen, in geval van uitsterven der Beijersche lijn, regt hadden op den troon. Hij overleed te München den 21sten Februarij 1824. In 1830 verrees aldaar ter zijner eer een gedenkteeken in de Michaëlskerk, en later ook te Parijs.
