Verlichting noemt men de werking van het kunstmatig voortgebragte licht, hetwelk aan de verbranding van plantaardige en dierlijke stoffen, aan electriciteit enz. wordt ontleend; ook aan dat licht zelf geeft men wel dien naam. Het licht bij verbranding is in den regel een gevolg van de warmteontwikkeling, zich bij scheikundige verbindingen openbarend, en ontstaat, wanneer de ligchamen de gloeihitte bereiken. De sterkte van het licht is evenredig aan de hoeveelheid gloeijende stof en dus niet aanzienlijk, wanneer de vlam, het gloeijend gasmengsel, uit de brandende stoffen oprijzend, geene vaste ligchamen bevat. In de vlam van kaarsen, olie, petroleum, gas enz. is dat vaste ligchaam kool, die later verbrandt dan de waterstof en bij de verbranding van deze in gloeijenden toestand in de vlam zweeft.
Eene vlam zonder vast ligchaam, bijv. de vlam van waterstofgas, geeft nagenoeg geen licht, maar doet zulks wel, wanneer men daarin een vast ligchaam plaatst, bijv. een platinadraad. Men verkrijgt een schitterend licht door eene met zuurstof gevoede waterstofvlam tegen een cylinder van krijt te rigten (Drummonds kalklicht), alsmede door de verbranding van magnesium. Onderzoekingen van de laatste jaren hebben geleerd, dat drukking en temperatuur grooten invloed hebben op het lichtgevend vermogen van een brandend gas, zoodat gassen, die gewoonlijk met eene bijna niet lichtgevende vlam branden, onder vermeerderde drukking en verhoogde temperatuur veel licht verspreiden, terwijl omgekeerd verdunning en afkoeling eene aanzienlijke lichtvermindering bij lichtgevende gassen kunnen veroorzaken. Niet minder geldt dit van het electrisch licht. Davy verkreeg het in 1801 door twee toegespitste stukken kool tusschen de draden eener sterke batterij te plaaten, en in den jongsten tijd heeft Edison in Amerika den weg aangewezen, om electrisch licht zoodanig te verdeelen dat het tot verlichting van straten, groote localen enz. kan gebezigd worden.
