Tallart (Camille, graaf van), hertog van Hostun, maarschalk van Frankrijk, geboren in de Dauphiné, streed eerst onder den grooten Condé in de Nederlanden, daarna in 1674 en 1675 onder Turenne in den Elzas en in 1678 als maréchal de camp aan de Rijn. Om de Rheingau te plunderen, trok hij in 1690 over de met eene ijsschors bevloerde Rijn, en in den Spaanschen Successie-oorlog voerde hij in 1702 het bevel over een korps aan de Rijn onder het opperbevel van den Hertog van Bourgondië. In 1703 verkreeg hij den maarschalksstaf, veroverde Breisach, belegerde Landau en versloeg bij Spiers den Prins van Hessen, die tot ontzet derwaarts was opgetrokken. In 1704 bezorgde hij den Keurvorst van Beijeren 35000 man hulptroepen, viel met hem in Oostenrijk, maar verloor den slag bij Höchstädt en werd door de Engelschen krijgsgevangen gemaakt.
Men vermeldt, dat hij te Londen veel heeft bijgedragen tot den val van Marlborough en tot eene meer toegenegene gezindheid van koningin Anna jegens Frankrijk. Nadat hij in 1712 op vrije voeten was gesteld, erlangde hij den titel van hertog en in 1715 de waardigheid van pair. Na dien tijd wijdde hij zich aan de wetenschap en aan de staatkunde. Lodewijk XIV benoemde in zijn testament hem tot lid van den Regentschapsraad, maar de hertog van Orleans gaf als regent geen gevolg aan deze bepaling. In 1724 koos "de Académie van Wetenschappen Tallart tot haar voorzitter, — Lodewijk XV benoemde hem in 1726 tot minister van Staat, en hij overleed den 20sten Maart 1728.
