Synthesis, een Grieksch woord, hetwelk zamenvoeging, verbinding beteekent, is het omgekeerde van analysis (scheiding, ontleding). Door synthesis wordt vooral aangeduid de onderlinge verbinding van voorstellingen en begrippen, welke onwillekeurig door zinnelijke gewaarwordingen worden gewekt, voor zoover men daarbij in de waargenomene kenmerken een zeker verband ontwaart. Eene verklaring, op zoodanig verband berustende, noemt men eene synthetische verklaring. Een oordeel, waarbij het praedicaat niet reeds in het begrip van het subject is opgesloten, draagt den naam van synthetisch oordeel.
Het praedicaat ligt bijv. reeds in het subject, wanneer men zegt, dat ieder ligchaam eene zekere ruimte inneemt, — maar dit is niet het geval, wanneer men beweert, dat elke werking eene oorzaak heeft. Is dat oordeel gevestigd op de ervaring, dan heet men het eene synthesis a posteriori, terwijl het in het tegenovergestelde geval eene synthesis a priori wordt genoemd. Op dergelijke wijze spreekt men van synthetische (progressieve) en analytische (regressieve) sluitredenen. De synthetische methode is die, waarbij men van beginselen uitgaat en daaruit gevolgtrekkingen maakt, en de analytische die, waarbij men men uit de feiten de beginselen vaststelt. — Synthesis noemt men in de scheikunde het vormen van scheikundige verbindingen uit hare elementen. Van groot belang is vooral de synthesis van oorspronkelijk in de levende organismen gevormde plantaardige en dierlijke stoffen. Men verkrijgt bijv. uit koolstof en waterstof onder den invloed der electriciteit acetyleen, hetwelk met zuurstof het in de zuring voorkomende zuringzuur levert.
