Stotteren (balbuties) bestaat in het gebrekkig articuléren van sommige letters, waardoor het spreken belemmerd wordt, terwijl na eenige inspanning de verlangde letter vaak plotselijk gevormd wordt. Doorgaans neemt men het waar op 4- of 5-jarigen leeftijd; het verergert langzamerhand, maar vermindert op gevorderden leeftijd, om eindelijk geheel te verdwijnen. Bij mannen komt het meer voor dan bij vrouwen. Bedeesdheid, vrees en verlegenheid werken nadeelig op deze kwaal, terwijl de stotteraars vaak onbelemmerd spreken, wanneer zij in geestdrift ontstoken zijn, alsmede wanneer zij zingen of declaméren.
Zelden ligt de oorzaak in de spieren of deelen, welke voor de articulatie moeten bewogen worden, maar gewoonlijk in eene gebrekkige werkzaamheid der bewegingszenuwen, bestaande in eene soort van kramp, die zich op tonische of tetanische wijze (stamelen) of op clonische wijze (stotteren) openbaart. Dikwijls is het stotteren enkel een aanwendsel in de kindsheid of eene navolging van het voorbeeld van anderen. Dit gebrek kan men overwinnen of althans aanmerkelijk verbeteren door kalmte, methodische oefening der spraakwerktuigen en een vasten wil.
