Spártacus, de bewerker van den Slavenoorlog en bevelhebber in dezen krijg (73—71 vóór Chr.), een Thraciër van geboorte, was te voren soldaat geweest en weggeloopen, doch nadat men hem gegrepen had, tot het verblijf aan eene school van zwaardvechters te Capua veroordeeld. Hij ontsnapte in 73 vóór Chr. vandaar met een zeventigtal makkers, bragt bij den Vesuvius Cajus Cassius, een legaat van den praetor P. Varinius, eene geduchte nederlaag toe, deed voorts nog twee andere legaten en eindelijk den praetor zelf het onderspit delven, en bragt daardoor te weeg, dat van alle kanten slaven naar zijn leger snelden, hetwelk eerlang 100000 man sterk was. Daarmede aanvaardde hij in 72 den togt naar het noorden, om hen over de Alpen naar hun vaderland, Gallië en Thracië, terug te voeren. Een gedeelte van het leger, dat zich onder aanvoering van Crixus van hem scheidde, werd bij den berg Garganus in Apulië geslagen, maar zelf behaalde hij glansrijke overwinningen op de consuls Cn.
Lentulus en L. Gallius en sloeg den proconsul C. Cassius bij Mutina. Nu evenwel werd hij door zijn leger, door zucht naar buit ontvlamd, gedwongen, weder naar het zuiden te trekken. Te Rome belastte men daarop in 71 den praetor M. Licinius Crassus met het opperbevel. Deze slaagde er in, Spártacus op den zuidwestelijken uithoek van Italië te omsingelen. Laatstgenoemde baande zich wel is waar met dapperheid een weg door de vijandelijke gelederen, maar nu werd een gedeelte van het leger, dat zich wederom van hem verwijderd had, geheel en al vernietigd en hij zelf, nadat hij reeds eenige voordeelen behaald had, door zijne onderhebbenden tot een strijd genoodzaakt, waarin hij met een groot deel der zijnen sneuvelde. Men vermeldt, dat in deze worsteling 60000 slaven gevallen en 6000 gevangen genomen en aan den heirweg tusschen Rome en Capua gekruisigd zijn. Toen Pompejus uit Spanje terugkeerde, vernietigde hij de overblijfselen van het leger der slaven.
