Sicard (Boche Ambroise Lucurron), de waardige opvolger van den beroemden abt de l’Epée, wijdde al zijne krachten aan de opvoeding en het onderrigt van doofstommen. Hij werd geboren bij Fousseret bij Toulouse, studeerde in laatstgenoemde stad, werd kanunnik te Bordeaux en vervolgens lid van de Académie aldaar. Hij stichtte er met uitstekend gevolg eene school voor doofstommen en werd na het overlijden van de l'Epée (1789) directeur van het doofstommen-instituut te Parijs.
Hoewel hij gedurende de Omwenteling in de gevangenis geworpen en ter dood veroordeeld werd, waaraan de horologiemaker Marmot hem ontrukte, ofschoon hij later naar Guyana gebannen werd en zich hieraan slechts door tijdige vlugt onttrok, keerde hij na den 18den Brumaire naar Parijs terug, om er zijne taak weder op te vatten. Hij overleed den lOden Mei 1822 in nagenoeg 80-jarigen ouderdom. Hij was lid van het Instituut en schreef o. a, : „Mémoire sur l’art d’instruire les sourds-muets de naissance (1789)”, — „Catéchisme et instruction chrétienne des sourds-muets (1796)”, — „Cours d’instruction d'un sourd-muet de naissance pour servir à l’éducation des sourds-muets (1800 en 1803)”, — en „Theorie des signes pour l’instruction des sourds-muets (1808, 2 dln)”.
