Augustus Amoldus Sebastian, een verdienstelijk Nederlandsch geneeskundige, geboren te Leiden den 30sten December 1805, studeerde te Heidelberg, waar zijn vader inmiddels tot hoogleeraar was benoemd, erlangde er in het hospitaal een grooten rijkdom van ervaring, en verwierf er den doctoraten graad op eene dissertatie: „De Hydrope vesicae felleae”. Weldra werd hij lector in de anatomie en physiologie aan de militaire geneeskundige school te Utrecht, schreef onderscheidene wetenschappelijke opstellen en aanvaardde den 5den April 1832 een hoogleraarsambt te Groningen met eene „Oratio de Batavorum seculo decimo septimo de anatome meritis atque inventis in ea praestantissimis”. Hij gaf er onderwijs in de chirurgie, physiologie, pathologie, anatomie enz., hield meer dan ééne rectorale oratie en schreef voorts nog: „Elementa physiologiae specialis corporis humani (1838)”, — „Grondbeginselen der bijzondere natuurkunde van den mensch (1839)”, — „Physiologia generalis (1839)”, — en „Over de overeenkomst en het verschil tusschen de jicht en de scrophulosis, vooral met betrekking tot de longtering (1838)”.
Hij was bij zijne leerlingen algemeen geacht en bemind, en wegens zijne groote geleerdheid werd hem zoowel te Amsterdam als te Leiden het hoogleeraarsambt aangeboden. Hij verkoos echter te Groningen te blijven, maar toen eene overzuinige regéring zijne aanvrage om een assistent, dien hij wegens zijne zwakke gezondheid volstrekt noodig had, van de hand wees, nam hij in 1849 zijn ontslag en vestigde zich als practisérend geneesheer te Amsterdam. Hier weigerde hij op zijne beurt het lidmaatschap te aanvaarden van de Koninklijke Académie van Wetenschappen, en overleed den 8sten April 1861.
