Romantiek noemt men gewoonlijk het maatschappelijk leven, de gewoonten, de kunst enz. in de middeneeuwen, gelijk wij die vinden voorgesteld bij de Romaansche volken. Men geeft daaraan de beteekenis van dat fantastisch , dweepziek streven naar het bovennatuurlijke, naar het zonderlinge en overdrevene, hetwelk hemelsbreed verschilt van het eenvoudige, kalme, duidelijke, dat wij in de kunstgewrochten der Ouden opmerken. Men bezigde dat woord in meer bepaalden zin, toen in den aanvang der 19de eeuw eenige jeugdige Duitsche dichters, zooals A. W. en Fr. Schlegel, Novalis, Tieck, Wackenroder enz., zich tot eene romantische school vereenigden en hunne krachten inspanden om middeneeuwsche toestanden en voorstellingen in hunne gedichten te verheerlijken.
Het gevolg daarvan was, dat men die toestanden en voorstellingen ook wilde terugroepen op het gebied van staatkunde en godsdienst, zodat zij de reactie niet weinig in de hand werkten. In andere landen, bijv. in Frankrijk, waar die school inzonderheid door Victor Hugo vertegenwoordigd wordt, in Engeland enz., ging men niet zoo ver. Men verbrak er slechts de knellende klassieke boeijen, om aan de voortbrengselen van den geest een vrijeren vorm te geven. Doch ook die meerdere vrijheid leidde dikwijls tot losbandigheid.
